Femen 2010 - Een kijkje in de keuken van Inna

    Inna Shevchenko, naamgenoot maar geen familie van Sasha, komt uit Cherson, ging naar Kiev en kreeg een baan in de administratie van het perscentrum. Ze werd ontslagen na een demonstratie tegen de afwezigheidvan vrouwen in de nieuwe regering van Janoekovitsj.

 

   ‘Het was het idee om ons uit te kleden, om de lingerie onder onze lange mannenjassen te laten zien, maar werden voordat we dat konden doen al gearresteerd. Terwijl ik in het arrestatiebusje zat, hoorde ik onze meiden scanderen “Vrijheid voor Shevchenko” en toen wist ik het zeker: dit is wat ik wil doen - ik ben vol van verlangen om door te breken.’
 
   ‘Doorbreken,’ dat is het jargon van FEMEN voor het snel uit de kleren gaan op bekende plekken, het lichaam als spandoek gebruiken en het risico lopen om opgepakt te worden.
 
   ‘Alleen ordelijk gekleed, zonder onzin,’ waarschuwde de politie aan de vooravond van het aangekondigde zgn. blauwe emmer protest. ‘Zonder wat?’ vroegen de vrouwen uitdagend, waarop de politiemannen blozend hun waarschuwing herhaalden.
   De vrouwen lieten zich niet bang maken, gingen demonstratief uit de kleren en werden prompt opgepakt op grond van artikel 173, het verbod op het in het openbaar tonen van geslachtsdelen. Onwettig meent FEMEN ondersteund door advocaten, omdat in dit artikel niets gezegd wordt over de borsten van een vrouw. Toch kregen ze een boete.
   Dit scenario zou zich enkele malen herhalen.

 

Evenals veel van haar collega’s heeft Inna geen vaste relatie.
 
   ‘Een man zou het niet accepteren. Een vriendin die zich bij ons heeft aangesloten, wordt nu door haar ex-vriend bedreigd. Liefde of niet, ik wil begrijpen wie ik ben, zonder een man. Veel vrouwen trouwen voor hun twintigste. Bijna elk meisje wordt haast gedwongen door haar familie om snel te trouwen. Maar mamma,  ik zeg je dit: “Je hebt in mijn zus al een normale dochter, getrouwd en bevallen van een kind, wees daar dan maar trots op.”'
 
  Sinds de actie op Onafhankelijkheidsdag, waarbij Ina topless achterop de motor te bewonderen was, heeft ze geen contact meer met haar moeder. “Bel me niet meer!” had ze door de telefoon te horen gekregen.
 
Na elke actie worden de vrouwen van FEMEN geconfronteerd met beledigingen van familieleden in de trant van: “God weet, wat er wat van jou moet worden. Wat jij in je hoofd hebt – gewoon niets!”
 
  Inna zucht - ‘De eerste keer, dacht mijn moeder dat ik me had vergist, me had laten meeslepen. Ze probeerde me over te halen ermee te stoppen, maar ik kon het haar niet beloven. Dit is mijn leven.'

   Nastia Magonova werd bekend door haar protest tegen het patriarchaat van de staat en van de kerk. Ze kruisigde zichzelf voor de Sofia kathedraal, gehuld in alleen een lendendoek aan de vooravond van een plechtige gebedsdienst.
 
‘Wij, vrouwen zijn de stem van het land. Wij zeggen wat anderen denken. Wij trekken de aandacht, niet met bakstenen door vitrines, maar met ons lichaam, dat we gebruiken als T-shirts met opschriften.'
 
   Bijna de hele familie heeft zich van Nastia afgekeerd, zoals meer meisjes van FEMEN is overkomen. “Jij kleine dwaas? Wat doe je nou?” zeiden haar ouders. Haar grootvader beschouwt haar als lid van een sekte en probeert haar als familielid te laten uitschrijven om zo haar erfrecht te ontnemen.

Er is ook kritiek op FEMEN vanuit feministische organisaties. De meisjes doen dingen die niet passen in het feminisme – de benutting van je vrouwelijke seksualiteit om politieke of andere doelen te realiseren is ‘not done’.
 
  ‘Mijn houding ten opzichte van FEMEN is ambivalent,’ zegt de bekende Oekraïense feministe Maria Dmitrieva. 'Hun verklaringen over de ontoelaatbaarheid van legalisering van prostitutie is relevant, maar hun gekozen methode, de topless demonstraties, komt de discussie over sekseongelijkheid niet ten goede. Hun demonstratieve “Oekraïne is geen bordeel” in combinatie met hun uitdagende kleding lijkt verdacht veel op het klassieke “nee zeggen en ja bedoelen.” De wanverhouding tussen vorm en inhoud van de boodschap trekt de oprechtheid van hun bedoelingen in twijfel.’

   

   Ook Inna was aanvankelijk tegen het uit de kleren gaan tijdens demonstraties, tot ze merkte dat blote borsten een effectief middel zijn om op te vallen, dat er anders domweg geen aandacht aan wordt besteed.
 
   ‘Ik zal doen, wat ik kan om onze boodschap uit te dragen. Mijn schoonheid, dat is mijn wapen. We bespelen het publiek, dat is onze stijl. De laatste tijd wordt veel geschreven over het gevaar van de legalisering van prostitutie, over de opkomst van het sekstoerisme. Dat is onze verdienste. Vroeger hoorde je daar niemand over. We zijn bezig iets te veranderen in dit land. Ik voel het kriebelen, wil uitgroeien tot politicus om na de volgende verkiezingen een plaats in het parlement te kunnen overnemen van een oude man.’
 

 
  
   Inna houdt van de aandacht, die ze krijgt als ze over straat loopt in haar FEMEN shirt. Ze ziet mensen naar haar wijzen en fluisteren, wordt aangesproken door mannen die zeggen blij te zijn eindelijk eens kennis te maken met een vertegenwoordigster van deze mooie beweging.
   Minder lovend zijn de reacties op internet, waar ze vaak bedreigd en uitgescholden worden, voor ‘hoer’ worden uitgemaakt.
 
‘Waarom deze agressie op het internet? Ik denk dat mannen graag naar borsten kijken, maar het niet leuk vinden als vrouwen er ook nog iets mee willen zeggen. Maar in het echte leven – kijk wat er gebeurt – iedereen wil de meisjes van FEMEN ontmoeten.’
 

   Wat zal er gebeuren met Inna en haar medestrijdsters over tien tot twintig jaar? Verspreiden ze zich over het land? Trekken ze de stad uit om rustig te gaan leven, te trouwen en kinderen te krijgen? Of staan ze dan nog steeds op de barricades om te strijden voor hun idealen? Of hebben hun dochters het dan overgenomen?
   Maar belangrijker, zal er door hun acties in de Oekraïne daadwerkelijk iets veranderen in de ongelijkheid tussen man en vrouw? De toekomst zal het leren.
   
Bron: Radulova LiveJournal      
.